Όταν αφήνεις την πόρτα ανοιχτή ο κόσμος μπαινοβγαίνει. Έτσι, το 1989 τη βρήκε ανοιχτή και μπήκε. Το 1991, βρήκε ανοιχτό και το γραφείο του Προέδρου. Μπήκε. Το 2010, περνώντας από Ιπποκράτους, αντιλήφθηκε ότι η πόρτα είχε μείνει ξεκλείδωτη. Πήρε το κλειδί, κλείδωσε και έγινε θυρωρός. Α, δεν θα άφηνε το κτίριο ξέφραγο αμπέλι. Ο κύριος Γιώργος, ο διαχειριστής, ήταν αφηρημένος και απρόσεκτος. Θα έβαζε και ταμπέλα: Απαγορεύεται η είσοδος σε όσους μοιράζουν διαφημιστικά. Όποιος ήθελε να μπει θα άφηνε ταυτότητα. Όποιος ήθελε να βγει θα χτύπαγε το κουδούνι στον κυρ-Φώτη. Κι αυτός, τον είχε τον τρόπο του. Θα τον κρατούσε τον ένοικο που πήγαινε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Καφεδάκι, κουβεντούλα περί των πλεονεκτημάτων της ευρωπαϊκής οικογένειας… «Έχεις δίκιο, βρε παιδί μου, αλλά πού να τρέχεις τώρα; Ξέρεις τι γίνεται έξω; Κάτσε εδώ να περάσει η μπόρα και μετά το ξανασκέφτεσαι». «Κοινόχρηστα πλήρωσες; Όχι; Και πώς περιμένεις να σταθεί η πολυκατοικία;».
Τώρα ο κυρ-Φώτης περιμένει προαγωγή. Τις προάλλες που περνούσε από Μεσογείων, εκεί λίγο πριν την ανισόπεδη της Κατεχάκη, απέναντι από το Ντυνάν, είδε μία πόρτα ξεκλείδωτη κι ο ένοικος πουθενά. Ωραίο περιβάλλον, με δέντρα, μεγάλο ακάλυπτο, δίπλα στο μετρό… Σκέφτεται να πάει εκεί και να αφήσει θυρωρό τον Νίκο που τις προάλλες πήγε να την κάνει από την πολυκατοικία της Ιπποκράτους, αλλά ο κυρ-Φώτης τον κράτησε με νύχια και με δόντια. Χρωστούσε κοινόχρηστα. Εμφανίστηκε ένα βράδυ, με ένα βιβλίο, «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» ο τίτλος του, και ένα περιοδικό Μεταρρύθμιση, παραμάσχαλα, με κοστούμι και παλτό, έτοιμος να βγει. Ήθελε, λέει, να κάνει ένα τσιγάρο γιατί ο κύριος Γιώργος, ο διαχειριστής, δεν τους άφηνε να καπνίζουν μέσα. Αλλά, μασάει ο κυρ-Φώτης απ’ αυτά; Είχε βγει κι αυτός για τσιγάρα παλιότερα… Ουουου! Και καπνός γινόταν, ο κυρ-Φώτης.
Το Νίκο, τον πρόλαβε με το χέρι στην πετούγια. «Έχεις δίκιο, βρε παιδί μου, ο κύριος Γιώργος υπερβάλλει καμιά φορά, αλλά πού να τρέχεις τώρα; Ξέρεις τι γίνεται έξω; Κάτσε εδώ να καπνίσεις και δεν θα το πω σε κανένα».
Ο κυρ-Φώτης, περιμένει ακόμα υπομονετικά στο θυρωρείο… Κι όποιοι μπαινοβγαίνουν τον ρωτούν για διάφορα. Όχι περί ανέμων και υδάτων. Όχι επί παντός επιστητού. Για την πολυκατοικία και τον έξω κόσμο. Τον περιβάλλοντα. Κι αυτός, με περισπούδαστο ύφος, διαχειριστή και βάλε απαντάει πρόθυμα: «εκτιμώ ότι…».
Κάπως έτσι, τον μάθανε κι οι πέτρες. Αφού τις προάλλες συζητούσα μ’ ένα φίλο για την κρίση, που ούτε καν στη γειτονιά του κυρ-Φώτη δεν μένει, και μου λέει ξαφνικά «ρε συ, μόνο ο κυρ-Φώτης τα λέει σωστά. Έναν τέτοιο χρειαζόμαστε». Όμως, ο κυρ-Φώτης δεν τη θέλει την πολλή δημοσιότητα κι αύριο-μεθαύριο θα παραιτηθεί, να μου το θυμάσαι, να πάει να φυλάξει άλλα ξεκλείδωτα σπίτια.
Κι εκεί που όλοι οι Έλληνες περίμεναν τον πνευματικό κόσμο να τους σώσει άρχισαν να ακούν φωνές αλλοιωμένες, να διαβάζουν εκκλήσεις και απεγνωσμένα διαβήματα αυτών που περίμεναν να τους σώσουν. Και ο σωτήρας φώναζε τον απειλούμενο για να τον σώσει αυτός με τη σειρά του.
Καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ποιητές (στη χώρα των ποιητών), καθηγητές (αυτοί ούτως ή άλλως ήταν πάντοτε ενταγμένοι στο σύστημα, ήταν τα ίδια του τα γρανάζια πολλές φορές). Όλοι παρακαλούσαν και έκαναν δεήσεις τω αγνώστω θεώ και λαώ να διασώσει τα υλικά κεκτημένα τους, το ευρώ τους που, άκουσον άκουσον, κατ’ αυτούς, τους ποιητές, τους λογοτέχνες ήταν κατάκτηση! Και ανακάλυψαν ένα νέο ιδανικό για να εξυμνούν: το ευρώ! Και ως ιδιότυπη συμμορία του πνεύματος, ομαδοποιήθηκαν, οχυρώθηκαν πίσω από τους τίτλους τους και επέβαλλαν μία ιδιότυπη (σικ) ομερτά, την οποία κάποιοι άλλοι πρόγονοί τους στηλίτευαν χρεώνοντάς την στους βασικούς εκπροσώπους του συστήματος –βιομήχανους, πολιτικούς, τραπεζίτες. Ομερτά, η οποία χρησιμοποίησε τη λάσπη, αποδίδοντας τον τίτλο του γραφικού σε όποιον αντιτίθετο, του πρώην συνεργάτη του συστήματος σε όποιον αμφέβαλλε, του καλοβολεμένου, ψεύτη, γουρουνιού στο λαό που τους γέννησε, τους συντήρησε και τους ανέδειξε. Και τι δεν άκουσε ο Μίκης Θεοδωράκης (ποιος, ο Μίκης των αγώνων, των εξοριών και των βασανισμών). Μέχρι και ως ξεμωραμένο γέρο τον απέρριψαν αυτοί που κατείχαν το χιλιοστό του ταλέντου του. Και τι δεν άκουσε ο λαός να του χρεώνουν. Διεφθαρμένος, αλλοιωμένος, βολεμένος, κοπρίτης…
Και έπειτα, ανακάλυψαν το δικό τους σωτήρα, αυτόν που επιτέλους θα τους έβγαζε από τη δύσκολη θέση να είναι αυτοί σωτήρες. Ένα τεχνοκράτη, ένα γνώστη των λόμπι, του συστήματος. «επιφανής» σκηνοθέτης δήλωνε: η χώρα χρειάζεται κάποιον να γνωρίζει το σύστημα! Αυτό ήταν το όνειρο ενός ρομαντικού θεατράνθρωπου… Έτερος, επιφανής συγγραφέας, καλούσε τον κ. Σαμαρά να υπογράψει. Και όλοι μαζί ή, έστω, οι περισσότεροι, όταν ξεσπούσε η καταιγίδα, υπέγραφαν από κοινού κείμενο-διακήρυξη υπέρ της ενωμένης (οικονομικά, να μην ξεχνιόμαστε) Ευρώπης διότι το ευρώ ήταν κεκτημένο. Με αυτό πλούτισαν, αυτό ήξεραν, αυτό προτιμούσαν.
«Θέλουµε να εκφράσουµε µε τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία µας για τη δραµατική κατάσταση του τόπου. Η ισότιµη ένταξή µας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγµένης χώρας, αλλά και οι σηµαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονοµικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο µέρος της, απειλούνται σήµερα σοβαρά» έλεγαν όντως ανησυχούντες.
Πνευματικός υπόκοσμος, που συγχρωτίζεται με τους σύγχρονους αχρείους μαικήνες του, που ανατράφηκε μέσα στα σαλόνια τους με την ελεημοσύνη τους. Πνευματικός υπόκοσμος με όπλο του το πνεύμα. Πνευματικός υπόκοσμος αποτελούμενος από πνευματώδεις κενοτόμους, και όχι, δεν είναι ορθογραφικό λάθος και ο νοών νοείτο.
Άντε, σας έπεισαν όλους… Κυβέρνηση συνεργασίας κοινής αποδοχής με τεχνοκράτες!
Τι βολικό…
Κοινής αποδοχής;
Η πρόταση του Shout To The Top για κυβέρνηση.
Εγώ δεν την αποδέχομαι. Η αριστερά δεν την αποδέχεται. Η δημοκρατία δεν την αποδέχεται. Μην ξεχνάμε τον απαράβατο κανόνα: από τον λαό για τον λαό. Ναι, πράγματι, το λένε κι οι Αμερικανοί αυτό! Το λέμε κι εμείς, όμως…
Σύνταγμα της Ελλάδας, Άρθρο 1.3: Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Από πότε, λοιπόν, η διορισμένη κυβέρνηση δεν είναι καταπάτηση του Συντάγματος;
Και πώς φτάσαμε να θεωρούμε εαυτούς ανίκανους να επιλέξουν;
Ωραίος λαός γίναμε… Ο πρώτος που παραδέχεται ότι δεν μπορεί να αυτοδιατεθεί και να κυβερνήσει τον τόπο του και αφήνει άλλους να του διορίσουν κυβερνήτες. Και σήμερα, μπορεί να είναι Έλληνες (αν και αυτό μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί για τους συγκεκριμένους «τεχνοκράτες»). Αύριο; Όταν ανοίξεις την Κερκόπορτα άντε μετά να την κλείσεις;
Και δεν είναι προσβολή μετά από την ωμή πράξη κηδεμόνευσης των Ευρωπαίων να βάζουμε εμείς οι ίδιοι να μας κυβερνήσουν υπάλληλοι;
Σύνταγμα της Ελλάδας, 'Αρθρο 52: (Ελεύθερη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης)
H ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Nόμος ορίζει τις ποινικές κυρώσεις κατά των παραβατών της διάταξης αυτής.
Αν θεωρείτε ότι "ο διορισμός τεχνοκρατών είναι ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας" τότε ας καταργήσουμε και τις εκλογές. Όποτε ο τόπος αντιμετωπίζει πρόβλημα ας διορίζουν οι προηγούμενοι τους επόμενους τεχνοκράτες, ας κάνουμε τη χώρα Α.Ε. κι ο μεγαλομέτοχος να κάνει ό,τι νομίζει.
Σύνταγμα της Ελλάδας, 'Αρθρο 81: (Υπουργικό Συμβούλιο)
3. Oποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα των μελών της Kυβέρνησης, των Yφυπουργών και του Προέδρου της Bουλής αναστέλλεται κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους.
4. Nόμος μπορεί να καθιερώνει το ασυμβίβαστο του αξιώματος του Yπουργού και του Yφυπουργού και προς άλλα έργα.
Οι τεχνοκράτες, αν δεν απατώμαι, ασκούν κάποιο επάγγελμα, το οποίο τους αποφέρει και αρκετά υψηλά κέρδη. Ποιος τεχνοκράτης θα αποδεχθεί να εγκαταλείψει το επάγγελμά του για να μπει στην Κυβέρνηση. Κι αν το κάνει τότε για ποιο λόγο το κάνει; Μήπως, τα κέρδη είναι μεγαλύτερα; Μήπως η εταιρία ΕΛΛΑΣ Α.Ε. είναι μεγαλύτερου μεγέθους;
Θεσσαλονίκη 28 Οκτωβρίου 2011 Κατά τον κ. Παπανδρέου, τον κ. Μπεγλίτη, τον κ. Παπούλια, τον κ. Μπουτάρη, μία μικρή μειοψηφία 500-600 ατόμων, εμπόδισε τη διεξαγωγή της παρέλασης. Οι προαναφερόμενοι έχουν μία σχέση μεταξύ τους ή μου φαίνεται; Α, ναι! Κυβερνούν. Όπως όλοι μπορούμε να δούμε "μία κομματικά υποκινούμενη μειοψηφία" αμαύρωσε τον εορτασμό. Από την άλλλη πλευρά είναι η πλειοψηφία που γιορτάζει. Αυτοί με τις στολές, αν μπερδευτήκατε...
Η μούτζα
Κατά τον "ανησυχούντα δημοκράτη" καθηγητή κ. Δοξιάδη αυτό το παιδί δεν είχε καλή ανατροφή από το σπίτι του (δηλώσεις του στο Βήμα 99,5 σήμερα το πρωί). Στην ίδια εκπομπή ο "ανησυχών δημοκράτης" κ. Δημήτρης Τάκης (δημοσιογράφος και παραγωγός της εκπομπής) χαρακτήρισε ταμπού την ανησυχία των ελλήνων για τη μετανάστευση! "Σε όλη την Ευρώπη" κατά το δημοσιογράφο, "συμβαίνει αυτό χρόνια. Πηγαίνουν αλλού για να δουλέψουν και δεν κάνουν έτσι, σα να χάθηκε ο κόσμος". Βεβαίως, ο καλός δημοσιογράφος ξέχασε να αναφέρει κάποιο, έστω ένα, παράδειγμα, όπως, τουλάχιστον, μάθαμε στις σχολές μας (elementary, dear Takis) ότι ορίζει η δεοντολογία. Επίσης, αναρωτιέμαι, ο ίδιος θα πήγαινε να εργαστεί αλλού χωρίς κανένα συνειδησιακό, ηθικό ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα; Και δεν εννοώ ως ανταποκριτής. Εννοώ, ως οτιδήποτε άλλο... Παγκοσμιοποίηση... Της βλακείας και της αναισθησίας.
Και ιδού και μερικά ακόμα παιδιά που δεν είχαν καλή ανατροφή από το σπίτι τους. Αφιερωμένο στον καθηγητή κ. Δοξιάδη...
Τα ξένα χέρια
Και γιατί, βρε απαρχαιωμένε Έλληνα να φοβάσαι να ξενιτευτείς και να ντρέπεσαι; Δεν είναι καλά τα "ξένα χέρια"; Μία απλή υπενθύμιση για το ποιος είναι ο κόσμος στον οποίο πολλοί επιθυμούν διακαώς να ενταχθούμε. Δηλαδή, μία δυτική κοινωνία, χωρίς δημόσιο χρέος, χωρίς "διαφθορά", με δουλειές κ.λπ. Αυτοί είναι που έκαναν ιδανικό τους το μηδενικό δημόσιο χρέος και επιμένουν να το κάνουν και δικό μας... Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Θα μείνω εδώ ταμπουρωμένος στα ταμπού μου.
Προς Γιώργο Κακούση – Δημήτρη Πετρόπουλο (ΒΗΜΑ FM): παιδιά, τι φταίει το ροκ και το ταλαιπωρείτε μαζί με τον τρoχαίο που βγάζετε τα πρωινά για την κίνηση; Έτυχε να ακούει μουσική όταν ήταν μικρός, τι να κάνουμε; Και ποιος δεν άκουγε; Αυτό δεν τον κάνει και καλό ούτε κοινό, μοντέρνο άνθρωπο ούτε κάνει το ροκ μουσική των μπάτσων. Και οι skinheads ένα συγκεκριμένο είδος ροκ ακούνε. Ηρεμήστε, θα σας τη σβήσει την κλήση όταν την πάρετε κι ας μην τον κάνετε άνθρωπο στα μάτια του ακροατηρίου σας σαν εμένα κι όλους τους άλλους.
Και για να μην το ξεχάσω. Από πού κι ως πού ο αστυνομικός είναι εργαζόμενος με στολή; Δηλαδή, είναι κάτι σαν γκρουμ ή σαν γκαρσόνι κυριλέ εστιατορίου; Η μήπως εργάτης βιομηχανίας με τη φόρμα εργασίας; Η γιατρός; Διότι, ουδείς εκ των προαναφερομένων έχει δείρει ή σκοτώσει εκ προθέσεως τον πελάτη. Η κάνω λάθος;
Σε μία ιδανική κοινωνία θα ήταν, ίσως. Αλλά μία ιδανική κοινωνία θα είχε ανάγκη αστυνομίας; Όμως, είναι αυτές οι τραγικές συμβάσεις των πολιτικών συστημάτων. Πάντοτε, πρέπει να υπάρχει ένα αποκλεισμένο κομμάτι από το οποίο κάποιος πρέπει να μας προστατεύει διότι αυτό το κομμάτι θα… ζηλεύει και θα επιβουλεύεται πολύ τα δικά μας «νομίμως» αποκτημένα αγαθά. Το πρόβλημα, βεβαίως, το αντιλαμβάνεσαι όταν από τους έχοντες περνάς στους μη έχοντες και πολιτογραφείσαι αποκλεισμένος. Πώς το λένε, να δεις…. Α, ναι! Περιθώριο. Τι ωραίους απαξιωτικούς όρους που έχουν σκεφτεί, ρε συ… Να, να πούμε, είσαι κι εσύ μια υποσημείωση στο περιθώριο του βιβλίου ή του σχολικού τετραδίου σου. Και την υποσημείωση, αν θέλει ο άλλος τη διαβάζει. Αν δεν θέλει…
Η υποσημείωση, λοιπόν, ερμηνεύει μία έννοια ή ένα όνομα ή μία ιστορική αναφορά. Εκεί, στο περιθώριο, μπαίνουν οι παραπομπές κι ήθελα νά ‘ξερα το ανθρώπινο περιθώριο τι ερμηνεύει; Τη βλακεία μας, τη γύμνια μας, την απανθρωπιά μας; Ο πεινασμένος επεξήγηση ποιου είναι; Ο άστεγος; Ο άνεργος; Ο ναρκομανής;
Άντε, και το βαρύναμε… Αλλά γιατί να μη το βαρύνουμε, δηλαδή;
Σαν τα κανάλια και τους σταθμούς που λένε: πρωί πρωί σας πλακώσαμε με τις κακές ειδήσεις. Κι ο Σκάι έχει κάνει και δελτίο -με χορηγό, παρακαλώ- καλών ειδήσεων. Όπου κάθε μέρα βρίσκει μία καλή, ασήμαντη συνήθως, είδηση και τη φυτεύει ανάμεσα στη φυτεία των κακών. Ξέρεις, πώς κρύβουν τα χασισόδεντρα στα καλαμπόκια και τους ελαιώνες; Να είσαι καλά, μου έφτιαξες το κέφι που δύο ελληνόπουλα πήραν μετάλλιο στην Ολυμπιάδα μαθηματικών. Δουλειά θα βρω; Ή πρέπει να είμαι απλώς υπερήφανος που η πατρίδα γέννησε δύο μελλοντικούς υπάλληλους της Microsoft; Γιατί, εγώ βιβλίο μαθηματικών δεν ξανανοίγω, Άρη…
Και τώρα που ανέφερα ΣΚΑΪ, εκείνο το εμετικό Ίδρυμα, η εκπομπή που αντικατέστησε τον Θύμιο Καλαμούκη και την Ελληνοφρένεια, ποιανού ιδέα ήταν; Του Πορτοσάλτε ή του Αλαφούζου; Πάντως, τα… γεμάτα φαντασία και χιούμορ κείμενά του μαρτυρούν τον πρώτο. Εκτός αν βρήκε κανένα κενό σεναριογράφος επιθεώρησης του Αλσους. Το έχει το ταλέντο, πώς να το κάνουμε…Άξιος αντικαταστάτης του Καλαμούκη. Κι αν δεν ξέρετε, το Ίδρυμα είναι μία υπέροχη εκπομπή που –επιτέλους, βρέθηκε και κάποιος-, σατιρίζει τα κακώς κείμενα της αντίδρασης. Τι; Μόνο το σύστημα θα σατιρίζουμε;
Άραγε, η επόμενη «εθελούσια» περικοπή μισθών στο ΣΚΑΪ πότε θα γίνει; Κι οι εργαζόμενοί του θα πάρουν κάρτα εθελοντή;
Να, κάτι τέτοια αστεία θα ακούγονται (εννοώ του Ιδρύματος, όχι των περικοπών) στα σαλόνια των Αγγελόπουλων, των Αλαφούζων κ.λπ. εν μέσω χαβιαρίου και ηδύποτων ή σαμπάνιας. "Τι μιλάς εσύ, ρε Ελληνα; Μιλάνε οι ουρακοτάγκοι;". Ναι, τέτοιο χιούμορ...
Και μιας και πίνουμε σαμπάνια…
Κλείνει η ΕΤ1 και οι υποψήφιοι Μπερλουσκόνι της χώρας ανοίγουν τις πρώτες σαμπάνιες. Θα έλθουν κι άλλες όταν θα μπουν και στο Μαξίμου. Διότι, λένε τα διορατικά, τεχνοκρατικά μυαλά: τι τους πληρώνουμε; Δεν κάνουμε τη δουλειά και μόνοι μας; Ποιος τους πιστεύει πια; Άσε που κοστίζουν και ακριβά 300-400 νοματαίοι και οι συν αυτώ. Και μετά θα τρώμε όλοι… Ρωτήστε και τους Ιταλούς αν δεν πιστεύετε…
Άσχετο… Ο άνθρωπος οριοθετεί την περιοχή κυριαρχίας του σα το σκύλο;
Λοιπόν, έχει μεγάλη πλάκα αν το παρατηρήσεις. Ο άνθρωπος λειτουργεί σαν το σκύλο με μόνη τη διαφορά ότι ο σκύλος το κάνει για να προστατευτεί. Οριοθετεί το χώρο του. Ο σκύλος κατουρώντας κι ο άνθρωπος με το αυτοκίνητό του ή τη μηχανή του. Γείτονας σε θέρετρο της Αττικής όπου μείναμε για λίγο σε σπίτι συγγενών, έβαζε στη μία άκρη της πρόσοψης του σπιτιού το αυτοκίνητο και στην άλλη άκρη τη μηχανή. Με τοπογραφική ακρίβεια. Σα να κουβαλούσε μαζί του όργανα τοπογράφου. Κι ενώ, αν έβαζε τη μηχανή 20 εκατοστά πιο πίσω θα διευκόλυνε λίγο κι εμάς, καθώς ο δρόμος ήταν στενός και έπρεπε να παρκάρεις κολλητά στις μάντρες, αυτός όχι, εκεί! Κι όταν έφευγε άφηνε το κάλυμμα της μηχανής για να είναι σίγουρος ότι δεν θα μπει άλλος σκύλος στην περιοχή του. Ε, το κατουράς ή δεν το κατουράς το κάλυμμα;
Και συμπτωματικά, η γυναίκα μου διάβαζε αυτές τις ημέρες, ξανά, το Άκου Ανθρωπάκο του Βίλχελμ Ράιχ και μου έλεγε ότι σίγουρα πρέπει να ήταν στην περίοδο που άρχισε να τρελαίνεται. Ο Ράιχ, όχι η ίδια… Όμως, η μυρωδιά από το κάτουρο του γείτονα στη γωνία της μάντρας σε επανέφερε στην πραγματικότητα. Ποιος τρελάθηκε, δηλαδή;
Και μη νομίζεις ότι αυτό ήταν εξαίρεση. Και στη γειτονιά μου το ίδιο συμβαίνει. Η γειτόνισσα, μάλιστα, έχει υπολογίσει επακριβώς πού πρέπει να παρκάρουμε εμείς και πού αυτή για να μην έλθει άλλος γείτονας ή επισκέπτης και παρκάρει ενώ λείπουμε ο ένας από τους δύο. Και το ‘χει υπολογίσει, ρε συ, με το μάτι και με εξαιρετική ακρίβεια. Μια φορά πάρκαρα καμιά δεκαριά εκατοστά πιο πίσω από το όριο που μου είχε υποδείξει και χώρεσε αυτοκίνητο επισκέπτη! Τρελλάθηκε! Το είδα στο βλέμμα της… Ήταν απαξιωτικό. Φτου σου, ολόκληρος άντρας και δεν μπόρεσες να παρκάρεις σωστά. Η ερώτησή της ήταν: «έλειπες ‘όταν ήλθε, ε;». Βλάκα, ε βλάκα, είπε σίγουρα από μέσα της…
Και μιας και κάναμε διακοπές…Γύρισε κι ο γείτονας από το χωριό και έλεγε σε φίλο «παράδεισος, ρε Γιώργο… Άλλο πράμα το χωριό. Η φύση…».
Και γιατί γύρισες; Γιατί έφυγες εξ αρχής; Δεν είχε δουλειές εκεί, εντάξει; Και ευκαιρίες… ΟΚ. Κι αφού έφυγες αναγκαστικά από τον παράδεισο γιατί δεν κοίταξες, τουλάχιστον, να φτιάξεις μία εξομοίωσή του, εδώ που ήλθες;
Έφτιαξε και μπάρμπεκιου ο γείτονας, με καθιστικό, καταργώντας ακόμα ένα γενναίο κομμάτι κήπου από το λιγοστό που του επέτρεψαν να έχει τα 5-6 αυτοκίνητα (ναι, ένα είναι και τζιπ). Παράδεισος… Και μέσα σε 15 μέρες παρήλασαν από το καθιστικό του μπάρμπεκιου όλοι οι συγγενείς και φίλοι. «Α, ωραία πράγματα φτιάξατε εσείς εδώ…». Μεγαλείο, σου λέω. Παράδεισος. Ούτε δέντρα που ρίχνουν φύλλα και αραχνιάζουν ούτε λουλούδια που, πώς να συνδυάσεις τα χρώματα και άμα τα ξεχάσεις καμιά μέρα ή χαλάσει το αυτόματο πότισμα μαραίνονται, ούτε έντομα ούτε αράχνες… Τσιμεντένιος καναπές, σιδεριά και φάιμπερ γκλας για στέγαστρο. Τους έβλεπα που κάθονταν και σκουπίζονταν ξανά και ξανά στο μέτωπο, καθώς το τσιμέντο, τα σίδερα και το φάιμπερ γκλας έκαιγαν, κι έλιωνα… Μα πώς δεν σκέφτηκα να φτιάξω κι εγώ έναν αστικό παράδεισο σαν κι αυτόν; Αλλά, εγώ, δεν είχα χωριό οπότε πού να βρω τις εικόνες να τις ανασύρω;
Και να που και στην κρίση συμμετέχει ο Dalara(s).
Μιλάμε, βεβαίως, για τον γενικό διευθυντή του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IFF), CharlesDalara.
Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας έχει ήδη καταρρεύσει εδώ και μερικούς μήνες. Ο Πρωθυπουργός για να μπορέσει να συγκρατήσει την κατάρρευση της χώρας έχει συγκροτήσει κυβέρνηση τεχνοκρατών και προσωπικοτήτων. Οι οικονομικοί δείκτες έχουν γίνει θετικοί μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Οι δαπάνες του Δημοσίου έχουν μειωθεί κατά 90%, όπως και οι Δημόσιοι υπάλληλοι… Ο υπουργός Οικονομικών επισκέπτεται τον Πρωθυπουργό για να του παραδώσει τον απολογισμό τριμήνου της οικονομίας… - Να σας προσφωνώ κύριο Πρωθυπουργό;
- Φυσικά, γιατί απορείς;
- Μα, γιατί εγώ είμαι Διευθύνων Σύμβουλος…
- Ήσουν!
- Ορίστε η business card μου, κύριε Διευθυντά, ε… Κύριε Πρωθυπουργέ, ήθελα να πω. Διαβάστε τι λέει:
CEO
Ξέρετε τι σημαίνει αυτό….
- Ξέρω… Και λοιπόν;
- Να την αλλάξω;
- Εννοείται…
- Ναι, αλλά…
- Τι;
- Ποιος θα καλύψει το έξοδο;
- Εσύ, φυσικά.
- Μα, οι εταιρίες προσφέρουν τις business cards στα στελέχη τους. Αν είναι να τα πληρώνω όλα εγώ, τότε…
- Τότε, τι;
- Τότε θα πάω αλλού… Που μου προσφέρουν και αυτοκίνητο…
- Κι εμείς σου προσφέραμε.
- Σπίτι με πισίνα, αεροπλάνο…
- Κι αυτά στα προσφέρουμε…
- Πώς;
- Στο τέλος της θητείας. Δεν μπορούμε τώρα, θα μας πάρουν με τις πέτρες…
- Ποιοι;
- Ο λαός, ο κόσμος, οι άνεργοι. Έχουμε αφήσει άνεργους 1 εκατομμύριο ανθρώπους!
- Αναγκαίο κακό… Τα οικονομικά μας, όμως, πάνε καλά, δεν πάνε;
- Αφού δεν πληρώνουμε κανένα…
- Πληρώνουμε τους τόκους.
- Ναι, αλλά όχι τους εργαζόμενους.
- Μα, είναι εργαζόμενοι, ενώ 1,5 εκατομμύριο δεν έχει δουλειά.
- 1 εκατομμύριο.
- 1,5… Κάθε λεπτό προστίθενται 1.000… Από χθες που πήρατε την έκθεση μέχρι σήμερα έχουμε άλλους 500.000. Έτσι, πληρώνουμε 2 δισ. λιγότερους μισθούς.
- Μα, παίρνουν επίδομα ανεργίας.
- Α, αυτό… Το κόψαμε χθες.
- Το κόψατε;
- Ναι…
- Ποιος το ενέκρινε;
- Εσείς κύριε Πρόεδρε, ε… Συγγνώμη, Πρωθυπουργέ.
- Εγώ; Πότε;
- Χθες…
- Με ρώτησες εμένα χθες;
- Όχι…
- Τότε, πώς έδωσα έγκριση;
- Το υπογράψατε…
- Ορίστε;
- Χθες… Με τα χαρτιά μισθοδοσίας των υπαλλήλων του Πρωθυπουργικού γραφείου…
- …
- Που σας έφερε η Γραμματέας σας…
- Αδύνατον! Θα το έβλεπα.
- Το είδατε…
- Και πώς το υπέγραψα;
- Λόγω τίτλου.
- Τι τίτλου;
- «Έγκριση κονδυλίων για ανακαίνιση της Βουλής».
- Και τι δουλειά έχει το επίδομα ανεργίας με αυτό;
- Μα, για να βρούμε τα κονδύλια για την ανακαίνιση έπρεπε να τα πάρουμε από κάπου αλλού. Από πού, όμως, αφού δεν… υπάρχει σάλιο;
- Είστε καλά κύριε υπουργέ;
- Κύριε Διευθύνοντα, παρακαλώ. Όχι και υπουργός!
- Όπως σε λένε, τέλος πάντων!
- CEO της Ελλάδας Α.Ε.
- Άκου να σου πω… Το τι είσαι, το καθορίζω εγώ! Υπουργό σε διόρισα, υπουργό θα σε φωνάζω κι αν δεν σου αρέσει σε αντικαθιστώ!
- Δεν μπορείτε, κύριε Επίτιμε Πρόεδρε του Διοικητικού Συμβουλίου…
- Κύριε, τι;
- Επίτιμε…
- Κύριε υπουργέ, σας ανακαλώ στην τάξη!
- Με ποια αρμοδιότητα;
- Του πρωθυπουργού! Του πολιτικού προϊσταμένου σας!
- Όχι πια…
- Όχι πια;
- Οι μετοχές σας εξαγοράστηκαν.
- Ποιες μετοχές;
- Της εταιρίας…
- Ποιας εταιρίας;
- Της Ελλάδας Α.Ε., φυσικά… Ξεχάσατε ποια εταιρία διευθύνατε ώς τώρα;
- …
- Τέλος πάντων, το συμβούλιο των μετόχων που συνεδρίαζε όσο συζητούσαμε, με ενημέρωσαν με e-mail ότι αποφάσισε να σας ευχαριστήσει για τις υπηρεσίες που προσφέρατε στην εταιρία όλα αυτά τα χρόνια και σας ανακηρύσσει επίτιμο Πρόεδρο της εταιρίας… Καλή σύνταξη, κύριε Επίτιμε και ευχαριστώ για τη συνεργασία…
