Ο κυρ-Φώτης

Όταν αφήνεις την πόρτα ανοιχτή ο κόσμος μπαινοβγαίνει. Έτσι, το 1989 τη βρήκε ανοιχτή και μπήκε. Το 1991, βρήκε ανοιχτό και το γραφείο του Προέδρου. Μπήκε. Το 2010, περνώντας από Ιπποκράτους, αντιλήφθηκε ότι η πόρτα είχε μείνει ξεκλείδωτη. Πήρε το κλειδί, κλείδωσε και έγινε θυρωρός. Α, δεν θα άφηνε το κτίριο ξέφραγο αμπέλι. Ο κύριος Γιώργος, ο διαχειριστής, ήταν αφηρημένος και απρόσεκτος. Θα έβαζε και ταμπέλα: Απαγορεύεται η είσοδος σε όσους μοιράζουν διαφημιστικά. Όποιος ήθελε να μπει θα άφηνε ταυτότητα. Όποιος ήθελε να βγει θα χτύπαγε το κουδούνι στον κυρ-Φώτη. Κι αυτός, τον είχε τον τρόπο του. Θα τον κρατούσε τον ένοικο που πήγαινε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Καφεδάκι, κουβεντούλα περί των πλεονεκτημάτων της ευρωπαϊκής οικογένειας… «Έχεις δίκιο, βρε παιδί μου, αλλά πού να τρέχεις τώρα; Ξέρεις τι γίνεται έξω; Κάτσε εδώ να περάσει η μπόρα και μετά το ξανασκέφτεσαι». «Κοινόχρηστα πλήρωσες; Όχι; Και πώς περιμένεις να σταθεί η πολυκατοικία;».

 Τώρα ο κυρ-Φώτης περιμένει προαγωγή. Τις προάλλες που περνούσε από Μεσογείων, εκεί λίγο πριν την ανισόπεδη της Κατεχάκη, απέναντι από το Ντυνάν, είδε μία πόρτα ξεκλείδωτη κι ο ένοικος πουθενά. Ωραίο περιβάλλον, με δέντρα, μεγάλο ακάλυπτο, δίπλα στο μετρό… Σκέφτεται να πάει εκεί και να αφήσει θυρωρό τον Νίκο που τις προάλλες πήγε να την κάνει από την πολυκατοικία της Ιπποκράτους, αλλά ο κυρ-Φώτης τον κράτησε με νύχια και με δόντια. Χρωστούσε κοινόχρηστα. Εμφανίστηκε ένα βράδυ, με ένα βιβλίο, «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» ο τίτλος του, και ένα περιοδικό Μεταρρύθμιση, παραμάσχαλα, με κοστούμι και παλτό, έτοιμος να βγει. Ήθελε, λέει, να κάνει ένα τσιγάρο γιατί ο κύριος Γιώργος, ο διαχειριστής, δεν τους άφηνε να καπνίζουν μέσα. Αλλά, μασάει ο κυρ-Φώτης απ’ αυτά; Είχε βγει κι αυτός για τσιγάρα παλιότερα… Ουουου! Και καπνός γινόταν, ο κυρ-Φώτης.

Το Νίκο, τον πρόλαβε με το χέρι στην πετούγια. «Έχεις δίκιο, βρε παιδί μου, ο κύριος Γιώργος υπερβάλλει καμιά φορά, αλλά πού να τρέχεις τώρα; Ξέρεις τι γίνεται έξω; Κάτσε εδώ να καπνίσεις και δεν θα το πω σε κανένα».

Ο κυρ-Φώτης, περιμένει ακόμα υπομονετικά στο θυρωρείο… Κι όποιοι μπαινοβγαίνουν τον ρωτούν για διάφορα. Όχι περί ανέμων και υδάτων. Όχι επί παντός επιστητού. Για την πολυκατοικία και τον έξω κόσμο. Τον περιβάλλοντα. Κι αυτός, με περισπούδαστο ύφος, διαχειριστή και βάλε απαντάει πρόθυμα: «εκτιμώ ότι…».

Κάπως έτσι, τον μάθανε κι οι πέτρες. Αφού τις προάλλες συζητούσα μ’ ένα φίλο για την κρίση, που ούτε καν στη γειτονιά του κυρ-Φώτη δεν μένει, και μου λέει ξαφνικά «ρε συ, μόνο ο κυρ-Φώτης τα λέει σωστά. Έναν τέτοιο χρειαζόμαστε». Όμως, ο κυρ-Φώτης δεν τη θέλει την πολλή δημοσιότητα κι αύριο-μεθαύριο θα παραιτηθεί, να μου το θυμάσαι, να πάει να φυλάξει άλλα ξεκλείδωτα σπίτια.