Shout to the top: Αυγούστου 2011

Προς Γιώργο Κακούση – Δημήτρη Πετρόπουλο (ΒΗΜΑ FM): παιδιά, τι φταίει το ροκ και το ταλαιπωρείτε μαζί με τον τρoχαίο που βγάζετε τα πρωινά για την κίνηση; Έτυχε να ακούει μουσική όταν ήταν μικρός, τι να κάνουμε; Και ποιος δεν άκουγε; Αυτό δεν τον κάνει και καλό ούτε κοινό, μοντέρνο άνθρωπο ούτε κάνει το ροκ μουσική των μπάτσων. Και οι skinheads ένα συγκεκριμένο είδος ροκ ακούνε. Ηρεμήστε, θα σας τη σβήσει την κλήση όταν την πάρετε κι ας μην τον κάνετε άνθρωπο στα μάτια του ακροατηρίου σας σαν εμένα κι όλους τους άλλους.

Και για να μην το ξεχάσω. Από πού κι ως πού ο αστυνομικός είναι εργαζόμενος με στολή; Δηλαδή, είναι κάτι σαν γκρουμ ή σαν γκαρσόνι κυριλέ εστιατορίου; Η μήπως εργάτης βιομηχανίας με τη φόρμα εργασίας; Η γιατρός; Διότι, ουδείς εκ των προαναφερομένων έχει δείρει ή σκοτώσει εκ προθέσεως τον πελάτη. Η κάνω λάθος;

Χαρακτηριστική εικόνα περιθωρίου...
(από το http://perithorio-thanos.blogspot.com/)

Σε μία ιδανική κοινωνία θα ήταν, ίσως. Αλλά μία ιδανική κοινωνία θα είχε ανάγκη αστυνομίας; Όμως, είναι αυτές οι τραγικές συμβάσεις των πολιτικών συστημάτων. Πάντοτε, πρέπει να υπάρχει ένα αποκλεισμένο κομμάτι από το οποίο κάποιος πρέπει να μας προστατεύει διότι αυτό το κομμάτι θα… ζηλεύει και θα επιβουλεύεται πολύ τα δικά μας «νομίμως» αποκτημένα αγαθά. Το πρόβλημα, βεβαίως, το αντιλαμβάνεσαι όταν από τους έχοντες περνάς στους μη έχοντες και πολιτογραφείσαι αποκλεισμένος. Πώς το λένε, να δεις…. Α, ναι! Περιθώριο. Τι ωραίους απαξιωτικούς όρους που έχουν σκεφτεί, ρε συ… Να, να πούμε, είσαι κι εσύ μια υποσημείωση στο περιθώριο του βιβλίου ή του σχολικού τετραδίου σου. Και την υποσημείωση, αν θέλει ο άλλος τη διαβάζει. Αν δεν θέλει…

Η υποσημείωση, λοιπόν, ερμηνεύει μία έννοια ή ένα όνομα ή μία ιστορική αναφορά. Εκεί, στο περιθώριο, μπαίνουν οι παραπομπές κι ήθελα νά ‘ξερα το ανθρώπινο περιθώριο τι ερμηνεύει; Τη βλακεία μας, τη γύμνια μας, την απανθρωπιά μας; Ο πεινασμένος επεξήγηση ποιου είναι; Ο άστεγος; Ο άνεργος; Ο ναρκομανής;

Άντε, και το βαρύναμε… Αλλά γιατί να μη το βαρύνουμε, δηλαδή;

Σαν τα κανάλια και τους σταθμούς που λένε: πρωί πρωί σας πλακώσαμε με τις κακές ειδήσεις. Κι ο Σκάι έχει κάνει και δελτίο -με χορηγό, παρακαλώ- καλών ειδήσεων. Όπου κάθε μέρα βρίσκει μία καλή, ασήμαντη συνήθως, είδηση και τη φυτεύει ανάμεσα στη φυτεία των κακών. Ξέρεις, πώς κρύβουν τα χασισόδεντρα στα καλαμπόκια και τους ελαιώνες; Να είσαι καλά, μου έφτιαξες το κέφι που δύο ελληνόπουλα πήραν μετάλλιο στην Ολυμπιάδα μαθηματικών. Δουλειά θα βρω; Ή πρέπει να είμαι απλώς υπερήφανος που η πατρίδα γέννησε δύο μελλοντικούς υπάλληλους της Microsoft; Γιατί, εγώ βιβλίο μαθηματικών δεν ξανανοίγω, Άρη…

Και τώρα που ανέφερα ΣΚΑΪ, εκείνο το εμετικό Ίδρυμα, η εκπομπή που αντικατέστησε τον Θύμιο Καλαμούκη και την Ελληνοφρένεια, ποιανού ιδέα ήταν; Του Πορτοσάλτε ή του Αλαφούζου; Πάντως, τα… γεμάτα φαντασία και χιούμορ κείμενά του μαρτυρούν τον πρώτο. Εκτός αν βρήκε κανένα κενό σεναριογράφος επιθεώρησης του Αλσους. Το έχει το ταλέντο, πώς να το κάνουμε… Άξιος αντικαταστάτης του Καλαμούκη. Κι αν δεν ξέρετε, το Ίδρυμα είναι μία υπέροχη εκπομπή που –επιτέλους, βρέθηκε και κάποιος-, σατιρίζει τα κακώς κείμενα της αντίδρασης. Τι; Μόνο το σύστημα θα σατιρίζουμε;

Άραγε, η επόμενη «εθελούσια» περικοπή μισθών στο ΣΚΑΪ πότε θα γίνει; Κι οι εργαζόμενοί του θα πάρουν κάρτα εθελοντή;

Να, κάτι τέτοια αστεία θα ακούγονται (εννοώ του Ιδρύματος, όχι των περικοπών) στα σαλόνια των Αγγελόπουλων, των Αλαφούζων κ.λπ. εν μέσω χαβιαρίου και ηδύποτων ή σαμπάνιας. "Τι μιλάς εσύ, ρε Ελληνα; Μιλάνε οι ουρακοτάγκοι;". Ναι, τέτοιο χιούμορ...

Και μιας και πίνουμε σαμπάνια…

Κλείνει η ΕΤ1 και οι υποψήφιοι Μπερλουσκόνι της χώρας ανοίγουν τις πρώτες σαμπάνιες. Θα έλθουν κι άλλες όταν θα μπουν και στο Μαξίμου. Διότι, λένε τα διορατικά, τεχνοκρατικά μυαλά: τι τους πληρώνουμε; Δεν κάνουμε τη δουλειά και μόνοι μας; Ποιος τους πιστεύει πια; Άσε που κοστίζουν και ακριβά 300-400 νοματαίοι και οι συν αυτώ. Και μετά θα τρώμε όλοι… Ρωτήστε και τους Ιταλούς αν δεν πιστεύετε…

Άσχετο… Ο άνθρωπος οριοθετεί την περιοχή κυριαρχίας του σα το σκύλο;

Λοιπόν, έχει μεγάλη πλάκα αν το παρατηρήσεις. Ο άνθρωπος λειτουργεί σαν το σκύλο με μόνη τη διαφορά ότι ο σκύλος το κάνει για να προστατευτεί. Οριοθετεί το χώρο του. Ο σκύλος κατουρώντας κι ο άνθρωπος με το αυτοκίνητό του ή τη μηχανή του. Γείτονας σε θέρετρο της Αττικής όπου μείναμε για λίγο σε σπίτι συγγενών, έβαζε στη μία άκρη της πρόσοψης του σπιτιού το αυτοκίνητο και στην άλλη άκρη τη μηχανή. Με τοπογραφική ακρίβεια. Σα να κουβαλούσε μαζί του όργανα τοπογράφου. Κι ενώ, αν έβαζε τη μηχανή 20 εκατοστά πιο πίσω θα διευκόλυνε λίγο κι εμάς, καθώς ο δρόμος ήταν στενός και έπρεπε να παρκάρεις κολλητά στις μάντρες, αυτός όχι, εκεί! Κι όταν έφευγε άφηνε το κάλυμμα της μηχανής για να είναι σίγουρος ότι δεν θα μπει άλλος σκύλος στην περιοχή του. Ε, το κατουράς ή δεν το κατουράς το κάλυμμα;

Και συμπτωματικά, η γυναίκα μου διάβαζε αυτές τις ημέρες, ξανά, το Άκου Ανθρωπάκο του Βίλχελμ Ράιχ και μου έλεγε ότι σίγουρα πρέπει να ήταν στην περίοδο που άρχισε να τρελαίνεται. Ο Ράιχ, όχι η ίδια… Όμως, η μυρωδιά από το κάτουρο του γείτονα στη γωνία της μάντρας σε επανέφερε στην πραγματικότητα. Ποιος τρελάθηκε, δηλαδή;

Και μη νομίζεις ότι αυτό ήταν εξαίρεση. Και στη γειτονιά μου το ίδιο συμβαίνει. Η γειτόνισσα, μάλιστα, έχει υπολογίσει επακριβώς πού πρέπει να παρκάρουμε εμείς και πού αυτή για να μην έλθει άλλος γείτονας ή επισκέπτης και παρκάρει ενώ λείπουμε ο ένας από τους δύο. Και το ‘χει υπολογίσει, ρε συ, με το μάτι και με εξαιρετική ακρίβεια. Μια φορά πάρκαρα καμιά δεκαριά εκατοστά πιο πίσω από το όριο που μου είχε υποδείξει και χώρεσε αυτοκίνητο επισκέπτη! Τρελλάθηκε! Το είδα στο βλέμμα της… Ήταν απαξιωτικό. Φτου σου, ολόκληρος άντρας και δεν μπόρεσες να παρκάρεις σωστά. Η ερώτησή της ήταν: «έλειπες ‘όταν ήλθε, ε;». Βλάκα, ε βλάκα, είπε σίγουρα από μέσα της…

Και μιας και κάναμε διακοπές… Γύρισε κι ο γείτονας από το χωριό και έλεγε σε φίλο «παράδεισος, ρε Γιώργο… Άλλο πράμα το χωριό. Η φύση…».

Και γιατί γύρισες; Γιατί έφυγες εξ αρχής; Δεν είχε δουλειές εκεί, εντάξει; Και ευκαιρίες… ΟΚ. Κι αφού έφυγες αναγκαστικά από τον παράδεισο γιατί δεν κοίταξες, τουλάχιστον, να φτιάξεις μία εξομοίωσή του, εδώ που ήλθες;

Έφτιαξε και μπάρμπεκιου ο γείτονας, με καθιστικό, καταργώντας ακόμα ένα γενναίο κομμάτι κήπου από το λιγοστό που του επέτρεψαν να έχει τα 5-6 αυτοκίνητα (ναι, ένα είναι και τζιπ). Παράδεισος… Και μέσα σε 15 μέρες παρήλασαν από το καθιστικό του μπάρμπεκιου όλοι οι συγγενείς και φίλοι. «Α, ωραία πράγματα φτιάξατε εσείς εδώ…». Μεγαλείο, σου λέω. Παράδεισος. Ούτε δέντρα που ρίχνουν φύλλα και αραχνιάζουν ούτε λουλούδια που, πώς να συνδυάσεις τα χρώματα και άμα τα ξεχάσεις καμιά μέρα ή χαλάσει το αυτόματο πότισμα μαραίνονται, ούτε έντομα ούτε αράχνες… Τσιμεντένιος καναπές, σιδεριά και φάιμπερ γκλας για στέγαστρο. Τους έβλεπα που κάθονταν και σκουπίζονταν ξανά και ξανά στο μέτωπο, καθώς το τσιμέντο, τα σίδερα και το φάιμπερ γκλας έκαιγαν, κι έλιωνα… Μα πώς δεν σκέφτηκα να φτιάξω κι εγώ έναν αστικό παράδεισο σαν κι αυτόν; Αλλά, εγώ, δεν είχα χωριό οπότε πού να βρω τις εικόνες να τις ανασύρω;