Ο κυρ-Φώτης

Όταν αφήνεις την πόρτα ανοιχτή ο κόσμος μπαινοβγαίνει. Έτσι, το 1989 τη βρήκε ανοιχτή και μπήκε. Το 1991, βρήκε ανοιχτό και το γραφείο του Προέδρου. Μπήκε. Το 2010, περνώντας από Ιπποκράτους, αντιλήφθηκε ότι η πόρτα είχε μείνει ξεκλείδωτη. Πήρε το κλειδί, κλείδωσε και έγινε θυρωρός. Α, δεν θα άφηνε το κτίριο ξέφραγο αμπέλι. Ο κύριος Γιώργος, ο διαχειριστής, ήταν αφηρημένος και απρόσεκτος. Θα έβαζε και ταμπέλα: Απαγορεύεται η είσοδος σε όσους μοιράζουν διαφημιστικά. Όποιος ήθελε να μπει θα άφηνε ταυτότητα. Όποιος ήθελε να βγει θα χτύπαγε το κουδούνι στον κυρ-Φώτη. Κι αυτός, τον είχε τον τρόπο του. Θα τον κρατούσε τον ένοικο που πήγαινε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Καφεδάκι, κουβεντούλα περί των πλεονεκτημάτων της ευρωπαϊκής οικογένειας… «Έχεις δίκιο, βρε παιδί μου, αλλά πού να τρέχεις τώρα; Ξέρεις τι γίνεται έξω; Κάτσε εδώ να περάσει η μπόρα και μετά το ξανασκέφτεσαι». «Κοινόχρηστα πλήρωσες; Όχι; Και πώς περιμένεις να σταθεί η πολυκατοικία;».

 Τώρα ο κυρ-Φώτης περιμένει προαγωγή. Τις προάλλες που περνούσε από Μεσογείων, εκεί λίγο πριν την ανισόπεδη της Κατεχάκη, απέναντι από το Ντυνάν, είδε μία πόρτα ξεκλείδωτη κι ο ένοικος πουθενά. Ωραίο περιβάλλον, με δέντρα, μεγάλο ακάλυπτο, δίπλα στο μετρό… Σκέφτεται να πάει εκεί και να αφήσει θυρωρό τον Νίκο που τις προάλλες πήγε να την κάνει από την πολυκατοικία της Ιπποκράτους, αλλά ο κυρ-Φώτης τον κράτησε με νύχια και με δόντια. Χρωστούσε κοινόχρηστα. Εμφανίστηκε ένα βράδυ, με ένα βιβλίο, «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» ο τίτλος του, και ένα περιοδικό Μεταρρύθμιση, παραμάσχαλα, με κοστούμι και παλτό, έτοιμος να βγει. Ήθελε, λέει, να κάνει ένα τσιγάρο γιατί ο κύριος Γιώργος, ο διαχειριστής, δεν τους άφηνε να καπνίζουν μέσα. Αλλά, μασάει ο κυρ-Φώτης απ’ αυτά; Είχε βγει κι αυτός για τσιγάρα παλιότερα… Ουουου! Και καπνός γινόταν, ο κυρ-Φώτης.

Το Νίκο, τον πρόλαβε με το χέρι στην πετούγια. «Έχεις δίκιο, βρε παιδί μου, ο κύριος Γιώργος υπερβάλλει καμιά φορά, αλλά πού να τρέχεις τώρα; Ξέρεις τι γίνεται έξω; Κάτσε εδώ να καπνίσεις και δεν θα το πω σε κανένα».

Ο κυρ-Φώτης, περιμένει ακόμα υπομονετικά στο θυρωρείο… Κι όποιοι μπαινοβγαίνουν τον ρωτούν για διάφορα. Όχι περί ανέμων και υδάτων. Όχι επί παντός επιστητού. Για την πολυκατοικία και τον έξω κόσμο. Τον περιβάλλοντα. Κι αυτός, με περισπούδαστο ύφος, διαχειριστή και βάλε απαντάει πρόθυμα: «εκτιμώ ότι…».

Κάπως έτσι, τον μάθανε κι οι πέτρες. Αφού τις προάλλες συζητούσα μ’ ένα φίλο για την κρίση, που ούτε καν στη γειτονιά του κυρ-Φώτη δεν μένει, και μου λέει ξαφνικά «ρε συ, μόνο ο κυρ-Φώτης τα λέει σωστά. Έναν τέτοιο χρειαζόμαστε». Όμως, ο κυρ-Φώτης δεν τη θέλει την πολλή δημοσιότητα κι αύριο-μεθαύριο θα παραιτηθεί, να μου το θυμάσαι, να πάει να φυλάξει άλλα ξεκλείδωτα σπίτια.

Ο πνευματικός υπόκοσμος

Κι εκεί που όλοι οι Έλληνες περίμεναν τον πνευματικό κόσμο να τους σώσει άρχισαν να ακούν φωνές αλλοιωμένες, να διαβάζουν εκκλήσεις και απεγνωσμένα διαβήματα αυτών που περίμεναν να τους σώσουν. Και ο σωτήρας φώναζε τον απειλούμενο για να τον σώσει αυτός με τη σειρά του.

Καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ποιητές (στη χώρα των ποιητών), καθηγητές (αυτοί ούτως ή άλλως ήταν πάντοτε ενταγμένοι στο σύστημα, ήταν τα ίδια του τα γρανάζια πολλές φορές). Όλοι παρακαλούσαν και έκαναν δεήσεις τω αγνώστω θεώ και λαώ να διασώσει τα υλικά κεκτημένα τους, το ευρώ τους που, άκουσον άκουσον, κατ’ αυτούς, τους ποιητές, τους λογοτέχνες ήταν κατάκτηση! Και ανακάλυψαν ένα νέο ιδανικό για να εξυμνούν: το ευρώ! Και ως ιδιότυπη συμμορία του πνεύματος, ομαδοποιήθηκαν, οχυρώθηκαν πίσω από τους τίτλους τους και επέβαλλαν μία ιδιότυπη (σικ) ομερτά, την οποία κάποιοι άλλοι πρόγονοί τους στηλίτευαν χρεώνοντάς την στους βασικούς εκπροσώπους του συστήματος –βιομήχανους, πολιτικούς, τραπεζίτες. Ομερτά, η οποία χρησιμοποίησε τη λάσπη, αποδίδοντας τον τίτλο του γραφικού σε όποιον αντιτίθετο, του πρώην συνεργάτη του συστήματος σε όποιον αμφέβαλλε, του καλοβολεμένου, ψεύτη, γουρουνιού στο λαό που τους γέννησε, τους συντήρησε και τους ανέδειξε. Και τι δεν άκουσε ο Μίκης Θεοδωράκης (ποιος, ο Μίκης των αγώνων, των εξοριών και των βασανισμών). Μέχρι και ως ξεμωραμένο γέρο τον απέρριψαν αυτοί που κατείχαν το χιλιοστό του ταλέντου του. Και τι δεν άκουσε ο λαός να του χρεώνουν. Διεφθαρμένος, αλλοιωμένος, βολεμένος, κοπρίτης…

Και έπειτα, ανακάλυψαν το δικό τους σωτήρα, αυτόν που επιτέλους θα τους έβγαζε από τη δύσκολη θέση να είναι αυτοί σωτήρες. Ένα τεχνοκράτη, ένα γνώστη των λόμπι, του συστήματος. «επιφανής» σκηνοθέτης δήλωνε: η χώρα χρειάζεται κάποιον να γνωρίζει το σύστημα! Αυτό ήταν το όνειρο ενός ρομαντικού θεατράνθρωπου… Έτερος, επιφανής συγγραφέας, καλούσε τον κ. Σαμαρά να υπογράψει. Και όλοι μαζί ή, έστω, οι περισσότεροι, όταν ξεσπούσε η καταιγίδα, υπέγραφαν από κοινού κείμενο-διακήρυξη υπέρ της ενωμένης (οικονομικά, να μην ξεχνιόμαστε) Ευρώπης διότι το ευρώ ήταν κεκτημένο. Με αυτό πλούτισαν, αυτό ήξεραν, αυτό προτιμούσαν.

«Θέλουµε να εκφράσουµε µε τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία µας για τη δραµατική κατάσταση του τόπου. Η ισότιµη ένταξή µας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγµένης χώρας, αλλά και οι σηµαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονοµικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο µέρος της, απειλούνται σήµερα σοβαρά» έλεγαν όντως ανησυχούντες.

Πνευματικός υπόκοσμος, που συγχρωτίζεται με τους σύγχρονους αχρείους μαικήνες του, που ανατράφηκε μέσα στα σαλόνια τους με την ελεημοσύνη τους. Πνευματικός υπόκοσμος με όπλο του το πνεύμα. Πνευματικός υπόκοσμος αποτελούμενος από πνευματώδεις κενοτόμους, και όχι, δεν είναι ορθογραφικό λάθος και ο νοών νοείτο.